De eerste 1.000 dagen: Dianne’s baby werd prematuur geboren

Dianne’s zoon werd zes weken te vroeg geboren, ze was toen pas 34 weken zwanger. Dat Lou eerder zou komen, dat wisten ze al. Hij was namelijk te klein en leek te weinig voeding binnen te krijgen, dit heet dysmatuur. Daarom was er besloten dat Dianne bij 37 weken ingeleid zou worden, zodat haar zoontje al eerder wat ondersteuning kon krijgen bij zijn voeding. Toen met 34 weken zwangerschap haar vliezen spontaan braken, waren Dianne en haar partner behoorlijk in de war: “hij zou toch met 37 weken gehaald worden?”.

De bevalling

“Wij wonen zelf in Amsterdam, maar ik bleef bij mijn moeder in Brabant slapen die nacht en toen braken mijn vliezen. We moesten dus naar het ziekenhuis in Eindhoven en daar kregen we de bevestiging dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Amsterdam. Ik heb daar twee nachten gelegen (de bevalling duurde in totaal 52 uur) en ben tussendoor ook twee keer even thuis geweest, maar ik kon in dat ziekenhuis niet bevallen van mijn zoon. Na die twee nachten werd ik daarom overgeplaatst naar een ziekenhuis in Beverwijk, waar ik uiteindelijk ben bevallen.”

“Lou lag na de bevalling in de couveuse op een zaal met allemaal andere baby’s. Hij woog maar 1600 gram na de geboorte en werd gevoed met een sonde. Mijn partner en ik lagen in een kamer ernaast. We mochten zoveel als we wilden bij hem zijn en gingen ook zoveel mogelijk, want vooral bij premature baby’s is het super belangrijk om veel huid op huid contact te hebben. Wel mocht hij maar twee keer per dag uit de couveuse. Dit is omdat hij ook gewoon rust nodig heeft en goed gemonitord moet kunnen worden. Het zenuwstelsel is een van de laatste dingen dat zich ontwikkelt, dus premature baby’s kunnen heel snel overprikkeld raken.”

“Doordat het zenuwstelsel nog niet helemaal ontwikkeld is bij een prematuur, zijn ze ook heel ongecontroleerd. De handen en voeten bewegen heel veel. Ze zeiden tegen ons bijvoorbeeld ook dat we Lou het beste met twee personen konden verschonen, zo kon één van ons zijn armen en benen begrenzen en de ander de luier verschonen, ook zodat hij niet zijn sonde en infuus eruit zou trekken tijdens het vele spartelen. In de buik is zo’n baby natuurlijk helemaal geborgen en opeens liggen ze daar dan in de grote open wereld. Verschonen moest eerst ook ín de couveuse, dat was een behoorlijke uitdaging.”

Naar huis

“Voordat een premature baby naar huis mag, moeten ze eerst zelfstandig kunnen drinken en moeten ze in een open bed slapen, dus niet meer in de couveuse. Na twee weken in de couveuse, mocht Lou in een open bed en werden wij overgeplaatst naar inmiddels het vierde ziekenhuis. Daar kregen we onze eigen kamer, waar wij met zijn drieën mochten blijven. Dit was helemaal nieuw voor ons. We sliepen in dezelfde kamer als hij en opeens waren wij ook helemaal verantwoordelijk voor hem.”

“Uiteindelijk mochten we al naar huis toen Lou pas drie weken oud was, veel sneller dan verwacht! Normaal gesproken mag een prematuur kindje vaak pas naar huis vanaf de uitgerekende datum, maar in ons geval was het dus al op het moment dat ik eigenlijk 37 weken zwanger zou zijn. Het ging dus eigenlijk heel goed met Lou en we hebben ons nooit echt zorgen hoeven maken over hem, zoals dat bij sommige premature baby’s wel het geval is. Natuurlijk was hij heel fragiel, maar verder deed hij het super goed.”

“De eerste vier maanden thuis waren wel heel erg stressvol. Nu is het natuurlijk altijd spannend en heel intensief met een pasgeboren baby, maar Lou huilde eigenlijk alleen maar. Dat schijnt ook wel normaal te zijn bij premature baby’s. Hij wilde alleen maar vastgehouden worden en huid op huidcontact hielp ook. Ook gaf ik dag en nacht om de twee uur borstvoeding, dus dat was heel pittig. Vier maanden lang dachten we echt: komt het wel goed? Nu weet ik natuurlijk dat het goedkomt, maar op dat moment voelt het heel uitzichtloos want je weet niet hoe lang het nog gaat duren en hoe lang je het nog gaat volhouden.”

Hoe gaat het nu

“Lou is inmiddels 1 jaar en 4 maanden oud en het gaat goed met hem! Totdat hij 2 jaar is, moeten we regelmatig op controle in het ziekenhuis en wordt hij dus goed gemonitord. Daarna moet zijn ontwikkeling gewoon gelijk lopen met de ontwikkeling van regulier geboren kinderen. Door de stress van een vroeggeboorte kunnen er beschadigingen of achterstanden in de hersenen ontstaan en daarnaast hebben premature baby’s ook veel verhoogde kansen op afwijkingen of ziektes. Dat weet je nooit helemaal zeker, maar tot nu toe loopt hij in ieder geval niet achter met dingen en is er geen reden om ons zorgen te maken.”

“Als ik terugkijk op mijn ervaring dan voel ik me daar niet rouwig om. Ik denk dat dit komt omdat ik eigenlijk ook helemaal niet goed wist wat ik moest verwachten van een zwangerschap en wat ‘normaal’ is. Eigenlijk heb ik nu ook pas, als ik terugkijk naar foto’s, dat ik me besef hoe klein hij eigenlijk was. Wist ik veel, ik had nog nooit een pasgeboren baby vastgehouden. Wel vond ik het een hele stressvolle tijd, omdat je de hele tijd aan moet staan. Al is dat natuurlijk sowieso wel zo met een pasgeboren baby. Ik dacht ook vaak: iedereen met een baby heeft het zwaar. Maar ik kreeg dan van mijn omgeving wel vaak terug: Dianne, dit is wel écht anders. Ik had geen vergelijkingsmateriaal, dus zo voelde het niet per se.”

Tips voor ouders van premature baby’s

“Wat mij heel erg heeft geholpen is het boek: Reisgids naar huis. Ik kreeg dit boek van een vriendin. Er staan tips in, maar nog belangrijker: het beschreef echt voor het eerst precies hoe ik me voelde. Ik voelde me voor het eerst echt begrepen toen ik het las. In het ziekenhuis word je ook opgevangen door een maatschappelijk werker en de verpleegkundigen en artsen. De maatschappelijk werker heeft wel aandacht voor je mentale gesteldheid, maar overall is het in het ziekenhuis echt medisch. Een vroeggeboorte doet zoveel met je, emotioneel en lichamelijk.”

“Ik denk dat het ook heel belangrijk is om een goed support systeem om je heen te hebben als je hiermee te maken krijgt. Dit geldt trouwens voor alle ouders! Durf hulp te aanvaarden en durf er ook zelf om te vragen als je het nodig hebt. Het kan zo fijn zijn als mensen voor je koken of de was doen zodat jij daar even niet mee bezig hoeft te zijn. Die kleine dingen zijn ineens zoveel waard. Ik heb bijvoorbeeld heel lang gehad dat ik gewoon even rustig wilde eten, ook samen met mijn partner, dat kon namelijk niet met een baby die de hele tijd aan het huilen was. En nu betrap ik mezelf er op dat ik vaak nog steeds heel snel eet, omdat ik dat zo gewend ben.”

“En mijn laatste tip is: durf ook kwetsbaar te zijn, ook naar je partner toe. Geef het aan als je even een moment voor jezelf nodig hebt. Je moet dat echt tegen elkaar kunnen zeggen. Je gaat er samen doorheen en hebt elkaar echt nodig in zo’n zware periode.”