De eerste 1.000 dagen van Leslie Keijzer

Verrassing!

“Goof en ik waren verrast door de zwangerschapstest: twee streepjes, dus positief. Ik voelde me tijdens mijn zwangerschappen sexy, had mooi, glanzend haar en voelde me alsof ik de wereld aankon. Maar zo sexy als ik me voelde vóór de bevalling, zo onzeker voelde ik me in de kraamperiode, het contrast tussen die twee periodes voelde voor mij enorm. M’n lichaam was veranderd en ik had moeite met de abrupte identiteitsverandering: opeens kon ik niet ‘zomaar’ meer de deur uit.”

Intuïtie ontwikkelen

“Natuurlijk keken we enorm uit naar de komst van ons kindje. Toen we thuiskwamen na een stroeve bevalling, was bezoek gelijk welkom. ‘Het hoort zo’ dachten we, maar eigenlijk was het voor ons te vroeg. Het bleek een voorbode van veel meer ‘zo doet iedereen het’- gedachtes, die het mij knap lastig hebben gemaakt de eerste jaren. Toen Moises geboren werd, vielen die - zelf gecreëerde - verwachtingen me zwaar. Ik werd heel perfectionistisch: flesjes moesten om precies dezelfde tijd gegeven worden en slaaptijden waren heilig. Ik heb die eerste jaren echt moeten leren luisteren naar mijn moederhart en intuïtie. Voor mij voelde het alsof ik de enige was die het ‘goed’ kon doen, alsof Goof niet goed voor Moises kon zorgen.”

Het hoort erbij

“Toen ik weer zwanger raakte, verdween de zwaarte die ik voelde na de geboorte van Moises. Maar na de geboorte van Manuel keerde die snel terug: ik vond het lastig de controle uit handen te geven, zag weinig lichtpuntjes  en kwam steeds minder vaak de deur uit. Langzaam zonderde ik me steeds verder af, terwijl ik op social media nog vrolijk glimlachte. Mijn omgeving moet wel gemerkt hebben dat het niet goed met me ging door mijn dagelijkse paniek en angstaanvallen, maar er werd vaak gezegd dat deze gevoelens bij het ouderschap horen. Meerdere malen heb ik gedacht dat ik gek werd en dat er niets aan te doen was. Totdat ik tijdens een paniekaanval bij mijn buurvrouw en vriendin langsging en ze vroeg of medicatie een optie was, aangezien ze dacht dat ik een postpartum depressie had.”

Postpartum depressie

“Er is nooit klinisch bij me vastgesteld dat ik een postpartum depressie had, maar ik voel aan alles dat dit wel de juiste diagnose is. Mijn medicatie heeft me veel geholpen: ik kan weer genieten van het leven, van mijn partner Goof, en van mijn zoons. 

Het frustreert me dat ik zo vaak tevergeefs heb aangeklopt bij verschillende hulpverleners. Daarom besloot ik een boek te schrijven over mijn postpartum depressie: Mama huilt harder. Ik wil alle vrouwen vooral meegeven dat ze voor zichzelf op mogen komen als ze voelen dat het niet goed gaat. Met het boek hoop ik alle moeders die met depressieve gevoelens worstelen een stukje herkenning bieden. En zij kunnen het boek weer laten lezen door dierbaren, die daardoor hopelijk beter begrijpen wat er in hun vrouw, vriendin of dochter omgaat.”

Foto: Jesje Veling